Stap uit de schaduw

Het publiceren van deze foto van mij vertegenwoordigt een duidelijke verandering van mentaliteit. De foto staat voor mij symbool voor de volgende stap die ik op mijn reis moet nemen. Om uit de schaduw en de veiligheid van anonimiteit te treden en in het licht van openbaarheid.

Jarenlang voelde ik me gedreven om het ongelooflijke proces dat zich in mijn hoofd ontvouwde te delen. Maar tegelijkertijd voelde ik weerstand om mijn verhaal te delen en de aandacht op mezelf te trekken. 

Een deel van dat verzet verdween na het overlijden van mijn ouders. Ik hoefde mij namelijk geen zorgen meer te maken over het oordeel van anderen. En over hoe mijn verhaal hen zou kunnen schaden. 

Toen ik deze weerstand verder verkende, moest ik het feit onder ogen zien. Het enige obstakel dat me zou kunnen weerhouden om mijn waarheid met een breder podium te delen, is de angst voor wat de wereld over mij zou denken. Ook hierbij moest ik veranderen van mentaliteit. 

Mijn hele leven is gewijd aan het oplossen van mijn angsten en onzekerheden. Daarnaast het helpen van anderen om hetzelfde te doen. In eerste instantie leek het idee belachelijk. Het ongemak dat ik voelde bij de gedachte dit inzicht te delen, werd echter bevestigd ... het moet zo zijn.

Nu de overblijfselen van die onderbewuste angst wegebben, zijn de woorden naar buiten gekomen. Ik ben op weg naar het licht van het publieke bewustzijn en de digitale wereld.

Voor degenen die zich onderweg bij mij voegen, moedig ik aan om verbinding te maken. En daarnaast alles te verkennen dat jouw aandacht trekt of je iets laat voelen. Een verandering van mentaliteit.

Mijn verhaal

Ik veronderstel dat ik de reis had moeten beginnen met een kleine introductie over mijzelf. Maar het kwam niet in me op, dus hier komt het alsnog.

Ik ben een Transformationele Gids. Ik help de weg voor anderen te verlichten die worstelen om hun eigen pad te ‘zien’. Het lijden dat wordt veroorzaakt door hun destructieve patronen en geloofsstructuren.

Mijn eigen reis begon een maand voor mijn negende verjaardag. In een moment van totale wanhoop dwong de stress en angst voor mijn omstandigheden me naar binnen te kijken. Naar een plek waar ik vervolgens kracht en helderheid vond. De gave van dat moment zette me op een pad naar mijn vrijheid van lijden en een dieper besef van wat mijn doel is. 

Dit heeft geleid tot de geboorte van mijn retraite ruimte waar mensen samen komen in een veilige omgeving. Waar cliënten op een natuurlijke wijze kunnen genezen en zich bewust worden van hun authentieke zelfbeeld. 

Een plek waar mijn deelnemers de tijd en ruimte krijgen om verbinding te maken met anderen, die ook een meer verbonden en harmonieus leven willen leiden. Die ook een verandering van mentaliteit willen doormaken.

Vrij van emotionele pijn en lijden

Vanuit mijn huidige staat van bewustzijn kan ik terugkijken op de gebeurtenissen in mijn leven. Ik kan erkennen dat ik op een synchronistische reis ben geweest die mij stap voor stap naar dit punt in mijn leven heeft geleid. Een plek waar ik vrij ben van emotionele pijn en lijden. 

Ik leef in een staat van diepe tevredenheid die men zelfs vreugde kan noemen, en deel dat met mijn familie en iedereen met wie ik contact maak.

Terwijl ik mijn verhaal deel, vraag ik je jouw oordeel op te schorten. Stel jezelf liever open en voel waar mijn waarheid resoneert in je leven en het pad dat je hebt afgelegd. Soms zal ik je uitnodigen om met mij mee te reizen naar het energetische rijk dat ik in mijn geestesoog zie. En misschien zelfs om samen met mij je eigen innerlijke wereld te verkennen. 

Onderweg put ik uit analogieën uit onze fysieke realiteit om energetische concepten te beschrijven die buiten woorden en vaak ook voorbij de geest vallen. Kom op reis, vertrouw het proces en misschien merkt jij zelfs ook dat jouw waarheid een reflectie is.

De kosmische dans

Een van de sterkste Fields of Influence (FOI) die mijn realiteit vormgaf, was dat van mijn moeder. Het veld waardoor mijn leven zich materialiseerde op het fysieke vlak gedurende de negen maanden van de zwangerschap (manifestatie periode). 

De kracht van haar veld zou ‘de energetische eigenschappen’ die ik van haar bloedlijn had geërfd naar de oppervlakte van mijn wezen trekken. En er vervolgens voor zorgen dat ze zichzelf extern zou ervaren door mij, in de eerste cyclus van mijn leven (+/- 7 jaar).

Tijdens dat eerste deel van de kosmische dans met mijn moeder ontwikkelden zich veel energieke rollenspellen. Die dwongen haar vervolgens keuzes te maken en oplossingen te vinden voor elk gedrag dat ze als negatief beschouwde of dat bij ons beiden emotionele onrust veroorzaakte. 

Gemotiveerd door de moederlijke band en onvoorwaardelijke liefde die een moeder voelt voor haar kind, zou ze onbewust eindeloze mogelijkheden creëren om destructieve energetische patronen in ons vakgebied op te lossen.

In de reactieve momenten die door onze relatie werden geprikkeld, had ze in de loop van haar leven een minder lijden ervaren. Maar dat mocht niet haar rol zijn. Omdat dit alleen kon veranderen, indien zij in staat was geweest om naar binnen te kijken. En zich ervan bewust werd dat het haar patronen waren die werden weerspiegeld. Alleen als zij het proces en het doel van de kosmische dans tussen moeder en kind had begrepen had ze dit kunnen veranderen.

Tweede invloed veld, mijn vader

Het tweede invloed veld dat mijn realiteit vorm zou geven, was dat van mijn vader. Tijdens de eerste cyclus van mijn leven was zijn invloed op mijn ontwikkeling alleen voelbaar in het effect wat hij op mijn moeder had. In de fysieke realiteit die door hun relatie werd gegenereerd.

Op het podium dat werd opgesteld om te leren, lieten mijn ouders de rol van gewelddadige alcoholisten zien. Zij waren verloren in een eindeloos waas van onzekerheid en angst. 

Het karakter van mijn vader was dat van een aantrekkelijke en charmante weduwnaar wiens onzekerheid een onverzadigbare behoefte aan bevestiging van een andere vrouw voedde. Mijn moeders rol was die van een mooie jonge vrouw die verliefd wordt op deze man en zijn twee kinderen. Maar zij was niet in staat was om de pijn van verraad te verdragen.

In mijn achtste levensjaar werd ik mij bewust van mijn rol in dit toneelstuk toen Child Protection Services mijn oudere halfbroer en zus uit ons huis verwijderde. Zij lieten mij en mijn drie jongere broers en zussen achter bij onze ouders. 

Tijdens de hoorzitting geloofde de Staat dat het conflict in het gezin, en de reden voor de herhaalde pogingen van mijn oudere broers en zussen om van huis weg te lopen, werd veroorzaakt door de relatie tussen mijn moeder en haar stiefkinderen. 

Het alcoholmisbruik en het geweld werden verborgen om vervolgens te voorkomen dat mijn moeder haar andere kinderen zou verliezen. Dan heb ik het over haar pasgeboren zoon, haar één- en vierjarige dochters en mijzelf.

De weg naar vrijheid

Zonder dat mijn oudere broers en zussen de dupe van de situatie waren, merkte ik dat ik plotseling verdronk in een oceaan van verantwoordelijkheid en angst. Terwijl mijn ouders ondertussen hun strijd voerden welke ook nog eens gevoed werd door alcohol en jaloezie. 

Deze fysieke ontmoetingen lieten mijn moeder vaak een week of twee bebloed en in een dronken puinhoop achter. Haar herstelperiode was traag en werd meestal gekenmerkt door gewelddadige en ongecontroleerde pogingen om ons te disciplineren. Een onbewuste recreatie van haar eigen ervaringen als kind. 

Mijn vader werkte buitenshuis en kwam afwisselend in de weekenden naar huis terug. Alleen om dit proces steeds weer opnieuw te beginnen.

Zorgen, angst en stress

De volgende tien maanden probeerde ik voor mijn broers en zussen te zorgen, wanneer mijn moeder te dronken was of flauwviel. Ik leerde snel luiers verschonen, badderen, koken, voeden, aankleden en in slaap brengen. 

Om het nog erger te maken, mijn jongste broer leed aan koliek en stopte gewoon nooit met huilen. Ik bevond me in een constante staat van angst en paniek die nooit leek te eindigen.

Op Kerstavond van datzelfde jaar was het toneel voor mij klaar om een geschenk te ontvangen dat mij op de weg naar vrijheid zou helpen.

Mijn ouders waren die dag in Kerstsfeer begonnen, maar dat was al snel in hun normale patronen uiteengevallen. Tegen het avondeten was het dronken gevecht voorbij en beiden waren flauwgevallen. Waardoor ik samen met mijn jongere broers en zussen probeerden Kerstmis te vieren. We aten wat er nog over was van de verbrande maaltijd waarvan mijn moeder was afgeleid. 

Toen ik de kinderen eenmaal in slaap had gebracht, voelde ik me zo wanhopig alleen. Ik werd overweldigd door een gevoel van hopeloosheid. Ik kon gewoon niet verder. De constante angst en stress waren mij te veel geworden om te dragen. 

Ik had er vaak aan gedacht om van huis weg te lopen, net als mijn oudere broers en zussen, maar de verantwoordelijkheid die ik voelde stond het niet toe. Toch had ik een uitweg nodig. Mijn wanhopige brein woog verwoed de opties af en kwam met, wat een perfecte oplossing leek, ... de Dood.

Als ik zelfmoord zou plegen, zou ik geen angst meer voelen. Geen zorgen en geen pijn hebben. Ik zou vrij zijn.

Ik besloot dat de snelste en minst pijnlijke methode was om voor de trein te springen die recht voor ons huis passeerde. Wat de oplossing zo perfect maakte, was de overtuiging dat het niet alleen een einde zou maken aan de angst en stress die ik voelde, maar dat het alles ten goede zou veranderen.

Mijn ouders zouden mijn verminkte lichaam op het spoor vinden en vol spijt zitten. Ze zouden veranderen en betere ouders worden voor mijn overgebleven broers en zussen. 

Deze fantasie vervulde mij urenlang terwijl ik op de oevers langs de baan in het donker in de kou zat te wachten op de trein. Ik kan niet met zekerheid zeggen wat ik zou hebben gedaan als er een trein was aangekomen, maar zoals het lot op Kerstavond was, deed geen enkele dat.

Duister maakt plaats voor licht

Toen het duister van de nacht plaats maakte voor het ochtendlicht, had ik mijn eerste moment van helderheid. Net als de duisternis, was ook de fantasie vervaagd. Ik kon duidelijk zien hoe de gebeurtenissen van mijn dood zouden verlopen. Mijn ouders zouden niet echt begrijpen waarom ik dit had gedaan. En mijn moeder zou nu het perfecte excuus hebben om te drinken. Het enige dat echt zou veranderen, is dat er niemand zou zijn om voor de kinderen te zorgen.

Op dat moment van helderheid voelde ik me kalm en helder. Intuïtief wist ik dat ik nooit meer ergens voor weg zou hoeven rennen, dat wat er ook gebeurde, ik de antwoorden in mezelf kon vinden en dat we veilig zouden zijn. Dat was een paar weken voor mijn negende verjaardag.

Helderheid en rust

Achteraf gezien realiseerde ik me dat het echte geschenk van het moment niet de kracht en de vastberadenheid was die me door het volgende decennium hielpen. Maar de helderheid en rust die ik vond toen ik in mezelf keek. 

Dit bewustzijn werd sterker en werd telkens opnieuw bevestigd wanneer ik gedwongen werd om met crises na crises om te gaan zonder dat iemand anders op de antwoorden kon vertrouwen.

Wanneer we een stap terug doen van het podium en in staat zijn om het personage dat mijn moeder in mijn leven speelde, zonder oordeel te onderzoeken. Dan worden we eraan herinnerd dat ze een pure uitdrukking is van de bron van Bewustzijn. Het speelt gewoon een rol op het podium van het leven. Dat haar enige doel hier was om blokkades in onze energetische stroom op te lossen. 

Vanuit ons beperkte perspectief mogen we haar rol als een negatieve beoordelen, maar vanuit een energetisch perspectief was het precies wat nodig was om een verschuiving in het gezinsveld te creëren. In mij dus. Zelfs als haar leven er niet van profiteerde.

Haar Wezen bleef gevangen in de dichte realiteit gecreëerd door haar geest en de programma's die ze had geërfd. Ze was helaas niet in staat om die blokkades zelf op te lossen. Ze ‘gaf’ ze aan ons, haar kinderen, en bleef zelf opgesloten in de rol waarin ze werd geboren. Wachtend op de fysieke dood om haar te verlossen van haar gekwelde geest en zieke lichaam.

Toen de dans met mijn moeder ten einde liep, koos ik ervoor om terug te gaan naar het podium van haar creatie. Een kans om te voelen of ik nog steeds resoneerde met mijn voorouderlijke patronen. Het was een kans om vergeving te vragen en verlossing voor haar te vinden.

Doel van de Kosmische Dans

Op dat punt van mijn reis leefde ik al vele jaren mijn waarheid en begreep ik duidelijk het doel van de Kosmische Dans en de relatie die zich met mijn moeder had afgespeeld. 

De relatie met mijn levenspartner en drie kinderen heeft me geholpen om de laatste sporen van mijn destructieve voorouderlijke patronen met bewust te worden en ook op te lossen. Ik had en heb vrede. 

Gedurende een periode van acht weken woonde ik bij mijn ouders en kon ik alles delen wat ik tijdens mijn reis had ontdekt. Ik heb ze zonder oordeel mogen ervaren en zou van ze kunnen houden voor alles wat ze zijn. 

Mijn moeder, die nu al jaren nuchter is, leed aan emfyseem en kon nauwelijks naar de deur lopen zonder haar zuurstoffles. Haar lichaam was gebroken en haar geest leefde in angst.

Op een dag, terwijl we voorzichtig de onvermijdelijkheid van haar overlijden verkenden, barstte ze in tranen uit. Ze bood haar verontschuldiging aan die ik als kind zo hard nodig had. Maar ik was niet langer het gewonde kind. 

Vergeving en verandering van gezinsstroom

Terwijl ik haar snikkende lichaam tegen het mijne drukte, kon ik haar verzekeren dat er geen vergeving nodig was. Ik kon haar vertellen dat, zelfs als ik de kracht had om terug in de tijd te gaan, ik geen moment zou veranderen. 

Dat de rol die ze in mijn leven had gespeeld essentieel was geweest om me te bevrijden van lijden en om onze gezinsstroom voor altijd te veranderen.

We brachten de rest van die weken door met het bespreken van de eeuwige aard van ons Wezen en het prachtige proces dat ons allemaal bindt. De muziek voor dit deel van onze dans liep ten einde voor mijn moeder. Ze moest uit deze rol vervuld met pijn stappen en terug in de essentie van haar wezen gaan.

Een paar maanden later, op eerste kerstdag, nadat ze net een complete storing van haar ademhalingssysteem had overleefd, vroeg ze aan mijn vader om een paar flessen wijn en een pakje sigaretten te kopen. Ze praatte tot diep in de nacht. Toen ze eindelijk ging slapen, koos ze ervoor om door te gaan naar het volgende deel van haar reis.

Het einde van de Kosmische Dans met mijn moeder. Een verandering van mentaliteit. Maar mijn verhaal gaat verder in “Het gewonde kind”.

Als je resonantie voelt met de informatie die we delen en jij je eigen leven wilt veranderen, maak dan verbinding en verken het potentieel.

Lees volgende: Het gewonde kind

#keuze #evolutie #levensstijl #natuurlijkerecht #bewustzijn #londen #waarheid #doel #ontwikkeling #citaat #bloemen #voeding #fitness #relatieshipgoals #wijsheid #gezondheid #rijkdom #liefde #rijk #geld #trilling #universum #meditatie #natuur #doelen #yoga #godin #welzijn #schoonheid